Projekt Indie 2018
Wolontariusze JCS-u zaangażowani w projekt “Indie 2018” pomogli w powstaniu już drugiego kościoła w stanie Meghalaya. Od grudnia 2017 przygotowywali się do wyjazdu oraz zbierali fundusze na pokrycie kosztów budowy. Ósmego sierpnia po przybyciu do Indii zamieszkali na trzy tygodnie we wsi Lawhuleng. Brali tam udział w pracach przy powstającym kościele, uczyli w szkole oraz integrowali się z miejscową ludnością. Ten intensywny czas zaowocował nie tylko znacznym postępem prac przy budowie kościoła, ale również nawiązaniem autentycznych więzi między uczestnikami projektu i mieszkańcami Lawhuleng. Jezuici z prowincji Kohima wyrazili ogromną wdzięczność za pomoc w realizacji projektu budowy kolejnego kościoła. W planach mają jeszcze wybudowanie pięciu takich budynków, które oprócz swoich licznych funkcji (od miejsca modlitwy, poprzez szkołę dla młodszych dzieci, do sali spotkań dla miejscowej wspólnoty) pomogą w utrzymaniu związku z dużą parafią w najbliższym mieście, przy której znajduje się również szkoła o wysokim standardzie, zapewniająca odpowiednią edukację dla dzieci z terenów wiejskich.
(eng.)
JCS’s volunteers engaged in the “Indie 2018” project helped in raising up the second church in Meghalaya state. Since November 2017 they had been preparing to the journey and fundraising money for covering the cost of the project. On 8th of August they reached Lawhuleng village where they had been staying for three weeks. Hand in hand with the locals they were taking part in works on the construction site, besides they were teaching children and befriended with the whole village. The time was very intense and it ended up not only with the the new building almost finished but also with deep and authentic bonds between volunteers and the people from Lawhuleng. The Jesuit from the Kohima province expressed great gratitude for helping in the project. They intend to build five more similar churches which not only are the place of worship and prayer, but helps in education and become a natural place to bring the community together. It makes people from distant villages like Lawhuleng feel a part of bigger parish community in Umbir, the nearest town. In Umbir Jesuits run a primary and a secondary school where children from the rural areas can get proper education.
Pierwsze świadectwa na temat wspólnot chrześcijańskich istniejących w Indiach pochodzą dopiero z XIII w. Światu opowiedzieli o nich ówcześni podróżnicy: Marco Polo oraz Jan z Montecorvio, a w XV w. również odkrywca drogi morskiej do Indii, Vasco da Gama. Pierwsze misje katolickie w Indiach wiążą się z portugalskimi odkryciami geograficznymi i rozwojem handlu – wówczas to do Indii przybyło 8 franciszkanów i 8 księży świeckich, a także 5 dominikanów. W kolejnych stuleciach misję w Indiach rozpoczęli również włoscy i portugalscy jezuici. Aż do XXI w. ruch misyjny przybierał na sile i różnorodności – z czasem oprócz misjonarzy katolickich do Indii przybywali również misjonarze protestanccy (tak świeccy jak i duchowni). Im właśnie sporo zawdzięcza stan Meghalaya, szczególnie jego kultura i edukacja (język pisany). Na podstawie dostępnych danych liczbowych uznaje się, iż w chrześcijanie (w tym także katolicy) stanowią tu już ponad 50 proc. populacji ( ponad 1,6 mln osób, dane z 2016r.).
Historię edukacji formalnej w stanie Meghalaya rozpoczyna sformułowanie alfabetu ludu Khasi, dokonane w 1842 roku przez misjonarza protestanckiego przybyłego z Walii. Alfabet ludu Garo opracowali 60 lat później misjonarze amerykańscy. W czasach kolonialnych poziom szkolnictwa na terenie stanu nie był wysoki. Pierwsza szkoła średnia (college) została założona w stolicy dopiero w 1924 roku przez misjonarzy przybyłych z Irlandii. Pomimo późnego startu edukacji początkowej, rośnie na tym terenie wskaźnik piśmienności, osiągając obecnie poziom 70 proc. Analfabetyzm jednak nadal stanowi istotna barierę rozwojową tutejszego społeczeństwa, stad duże znaczenie szkół prowadzonych przez ośrodki misyjne.
Meghalaya jest zasadniczo stanem typowo rolniczym – około 80 proc. mieszkańców utrzymuje się wyłącznie z upraw. Przez pięć miesięcy (V-IX) padają ulewne deszcze monsunowe, co przyczynia się do rozwoju obfitej roślinności rosnącej w strefie tropikalnej, subtropikalnej i umiarkowanej. Produkcja ziarna zajmuje ponad 60 proc. całkowitej powierzchni upraw. Rolnictwo tutejsze rozwija z dobrym skutkiem również uprawy nietradycyjne, jak np. rośliny oleiste i pomidory. Promowane są również uprawy plantacyjne herbaty (działa ok. 250 małych producentów herbaty) oraz kawy. Stan cieszy się z bogactwa kopalin, które mają duży potencjał przemysłowy (bogate złoża dobrej jakości węgla, wapienia, granitu, gliny i in. minerałów). Meghalaya jest przy tym jednym z niewielu obszarów mogących pochwalić się nadwyżka energii elektrycznej – urządzenia przemysłowe mają tu przywilej nieprzerwanego zasilania, co daje nadzieję na wzrost industrializacji i energiczny rozwój gospodarczy.
Poniższa mapa przedstawia udział chrześcijan w populacji poszczególnych stanów w Indiach:
Kościół lokalny
Wspólnota goszcząca wolontariuszy, należy do Parafii pod wezwaniem św. Ksawerego w Umbirze, która zainicjowała swoją działalność 3 XII 2014 r. W następstwie jej założenia, jezuici przybyli z regionu Kohima rozpoczęli prace na rzecz rozwoju miejscowej społeczności. Prace w tym rejonie prowadzi obecnie dwóch księży: o. Robert Porhmen SJ – pochodzący z miejscowej z grupy etnicznej Khasi oraz o. Anto Irudayam SJ, który nauczył się miejscowego języka. Na obszarze parafii żyje 4807 katolików.
Wieś Lawhuleng, na terenie której powstanie kościół/kaplica będąca przedmiotem wspólnotowej inwestycji ludności miejscowej i wolontariuszy, zajmuje ok. 100 akrów. Zamieszkuje ją 20 rodzin, w tym: 17 katolickich, jedna prezbiteriańska i dwie uprawiające kult animimisticzny. Wieś stwarza słabe warunki mieszkaniowe – domy są z drewna i bambusa, rozlokowane na wzgórzach, w dużej odległości. Słabe są również tutejsze warunki zdrowotne – w okolicy brak szpitala a nawet punktu pomocy medycznej. Sytuację pogarsza zła droga i znaczne odległości do centrów miejskich. Chociaż niemal wszyscy mieszkańcy wiosek pracują w polu, przetrwanie uzależnione jest w dużej mierze od obfitości zbiorów, inaczej trudno tu przeżyć. Jezuici, którzy przejęli ten obszar dwa lata temu, zapewnili edukację początkową do poziomu drugiej klasy. Zajęli się również organizacją pomocy chorym – dowożą cierpiących do szpitala, świadcząc cenną pomoc dla ludności. Dwa razy w miesiącu odprawiają msze św. w wiosce, która oczekuje na nowy kościół (w inne niedziele ludzie gromadzą się sami by się wspólnie modlić pod przewodnictwem wioskowych katechetów). Dzięki zainteresowaniu duszpasterskiemu, ofiarnej pomocy oraz wizytom domowym, udało im się stworzyć małą wspólnotę chrześcijan. Jednoczy ją wspólna praca i planowanie działań, w większości w oparciu o własne siły. Według informacji o. Hectora D’Souzy, koordynatora wyprawy misyjnej po stronie indyjskiej, większość mieszkańców parafii prowadzi życie proste i ubogie, o bardzo pierwotnym kształcie. W jego opinii jedynym sposobem pomocy ludziom jest postęp edukacyjny – szkoła podstawowa powadzona przez parafie, oferująca edukację na podstawowym poziomie. Pomaga również regularna obecność misjonarzy w wiosce i lepsza dostępność opieki zwrotnej. Dzięki przemyślanym działaniom duszpasterskim wiele osób mogło pobierać nauki i przyjęło chrzest. Budowa wioskowego kościoła (kaplicy), objętego pomocą wolontariacką z Polski w ramach realizacji projektu misyjnego „INDIE 2017”, spowoduje, że ludzie bez środków finansowych, dokładając się do budowy swoją pracą (zbieraniem kamieni, drewna, ofiarowaną siłą roboczą) zyskają dobre miejsce do spotkań społeczności oraz stabilizację potrzebną do dalszego rozwoju wspólnoty katolickiej w wiosce. Rezultat pośredni – odczuwalny poprzez uczestników projektu:
Rezultat pośredni – odczuwalny poprzez uczestników projektu
Społeczność lokalna:
– znaczący wpływ wysiłku inwestycyjnego na wzmocnienie poczucia życia we wspólnocie katolickiej Kościoła katolickiego w Indiach oraz w wiejskiej społeczności lokalnej – podniesienie jej rangi i siły,
– stworzenie wspólnej, własnej przestrzeni komunikacyjnej – budynek kościoła, jako naturalne miejsce spotkań społeczności wsi, sprzyja wzmacnianiu więzi społecznych,
– intensyfikacja życia społecznego wokół rytmu aktywności modlitewnej w kościele (celebrowanie uroczystości, nabożeństw, mszy św.), dająca szansę na stworzenie przy nim również przestrzeni edukacyjnej oraz przestrzeni inicjatyw pomocowych/socjalnych (także z okolicznościową wymianą dóbr),
Grupa wolontariuszy:
– istotny wpływ wykonywanej pracy wspólnej na kształtowanie pozytywnych cech osobowościowych, ważnych na poziomie życia prywatnego i społecznego dla każdego z wolontariuszy,
– znaczenie pracy wykonanej wespół z lokalną wspólnotą żyjąca na indyjskiej prowincji, jak również wspólnej z nią modlitwy, na wzmocnienie odczucia życia we wspólnocie wierzących w Chrystusa,
– znaczenie indywidualnych kontaktów z chrześcijanami w lokalnym Kościele indyjskim, będące elementem wiedzy o świecie i mądrości życiowej wypływającej nowych doświadczeń i braterstwa,
Wspólnota wierzących w Polsce:
– znaczenie edukacyjne ponad 6-miesięcznej kampanii promującej potrzebę działalności charytatywnej oraz znaczenie wolontariatu misyjnego, realizowanej podczas kwest na terenie Polski (mających na celu zgromadzenie środków pomocowych dla Kościoła Katolickiego w Indiach).
Więcej informacji o nas:
